Ik zal het maar meteen toegeven, lezer: bij deze CD zit ik met een serieus probleem: ik vind totaal geen informatie over de zanger Ismail Karayün en nochtans ben ik zodanig onder de indruk van deze (debuut?)-CD, dat ik zou willen overstelpen met informatie. Het feit dat die uitkomt op het Turkse Ahenk-label is een kwaliteitsmerk: ik heb de voorbije jaren alleen maar knap werk uit die hoek weten komen, maar verder moet ik het ermee stellen dat de distributie in handen is van het Utrechtse Xango Music, nog zo’n huis waar ze niet meteen in rommel handelen.

De muziek en de zang op deze plaat zijn werkelijk bloed- en bloedmooi en voor zover ik kon uitvissen, werd er niet op een gast min of meer gekeken: ik tel meer dan twintig namen in de kleine lettertjes op het kaftje van de plaat en vooral: ik hoor bijzonder fraaie dingen die, doorgaans erg sober maar efficiënt georchestreerd zijn en die voor het grootste deel ook een flinke dosis melancholie uitstralen. De songs balanceren vaak op de scheiding tussen folk en pop, maar doordat de stem van Karayün zo indrukwekkend is, haal ik graag het label “global” boven.

Nogmaals: ik begrijp geen jota van wat de man zingt en het kan dus perfect zijn dat hij de meest oppervlakkige liefdesliedjes zingt of een ode aan zijn kat, maar deze plaat raakt mij van begin tot einde. Dit is namelijk bijzonder mooi en het verdient dus de aandacht van iedereen, die graag muziek hoort. Maar, als ik even mag zeuren aan het adres van Ahenk Muzik: een klein inlegvelletje in het Engels kan toch niet de grote moeite kosten?

(Dani Heyvaert)